Triggers – Je bent niet gek, je bent geraakt

Triggers. Iedereen heeft ze, maar bijna niemand praat er echt eerlijk over. Omdat het vaak gênant voelt. Te heftig. Te veel. Of omdat we denken: kom op, stel je niet aan.

Maar eerlijk? Ik word nog regelmatig getriggerd. En ik ga dan niet zitten in lotushouding om te reflecteren met een kop kamillethee. Nee. Ik word boos. Of bang. Of ik vlieg in de stress over iets wat op papier totaal onbenullig is. En ja, dat voelt soms best gênant.

Maar inmiddels weet ik: ik ben niet gek. Ik ben geraakt.

Het zit ‘m vaak in de kleinste dingen

Een blik. Een toon. Een appje zonder emoji. Iemand die niet terugbelt. Iets dat net verkeerd valt. En ineens voel je het in je hele lijf: spanning, onrust, alles aan.

Bij mij is het vaak als ik me niet gezien voel. Of buitengesloten. Of als ik per ongeluk een afspraak verkeerd heb genoteerd. Mijn hoofd weet dan prima dat het allemaal niet het einde van de wereld is, maar mijn systeem? Dat denkt: gevaar.

Mijn ademhaling schiet omhoog, ik voel paniek en ik wil het meteen fixen, uitleggen, bewijzen dat ik het goed bedoel. En ondertussen voel ik me een klein kind dat bang is dat het iets fout heeft gedaan.

Dat is dus een trigger.Niet een overdreven reactie. Maar een echo van iets ouds.

Triggers zijn oude wonden die aandacht vragen

Een trigger is geen foutmelding, het is een signaal. Je systeem zegt eigenlijk: “hé, dit lijkt op iets van vroeger. En dat voelde toen onveilig.”

En ja, dat slaat soms nergens op. Want je bent nu volwassen. Sterk. Zelfstandig. Maar je lijf herkent dat verschil niet altijd.

Het reageert op een gevoel, niet op feiten.

Wat ik vroeger deed (en soms nog steeds)

Lange tijd schoot ik in de aanval. Of ik trok me terug. Of ik ging mezelf kapot analyseren: Wat heb ik fout gedaan? Waarom voel ik me zo? Wat moet ik zeggen om dit recht te trekken?

Soms doe ik dat nog steeds. Want ook al weet ik inmiddels hoe het werkt, het lukt me echt niet altijd om meteen in de ‘bewuste modus’ te stappen. Ik ben ook gewoon iemand die leert. En struikelt. En af en toe achteraf denkt: shit, dit was weer een oud patroon.

Maar waar ik wél beter in ben geworden, is sneller herkennen wat er gebeurt. En er iets anders mee doen dan mezelf afbranden.

Wat wél helpt (als ik er even bij stil kan staan)

🔹 Niet meteen reageren. Al is het maar vijf seconden pauze. Gewoon even niks.

🔹 Voelen wat er gebeurt. Waar zit het in m’n lijf? Wat vertelt het me?

🔹 Kijken waar het echt over gaat. Is dit van nu, of van toen?

🔹 Zacht blijven. Want hoe harder ik tegen mezelf ga vechten, hoe langer het duurt.

En soms lukt dat. En soms totaal niet. En dat is oké.Het gaat niet om perfect reageren. Het gaat erom dat je leert zien wat er gebeurt. En jezelf daar niet op afwijst.

Jij bent niet je trigger

Laat dat even binnenkomen.Je bént niet je trigger. Je hebt er één. En dat betekent: je kunt er iets mee.

Soms is dat een adempauze. Soms een gesprek. Soms gewoon even janken.

Maar bovenal is het een uitnodiging: om te zien welk deel van jou nog iets nodig heeft. Iets wat je vroeger misschien niet kreeg. Maar nu wel kunt geven.

Dus nee, je bent niet raar. Of te gevoelig. Of te veel. Je bent geraakt. En dat mag.

💬 Even stilstaan...

Wat triggert jou het snelst? En durf je te kijken wat daaronder zit – zonder oordeel, maar gewoon met nieuwsgierigheid?

Je hoeft het niet meteen op te lossen. Alleen al bewust zijn van wat je raakt, is een megagrote stap.

Wil je iets delen of merk je dat dit je raakt? Ik hoor graag van je.Want ook in dit stuk: je hoeft het niet alleen te doen. 💛