Gezien maar niet geliefd. Geliefd maar niet gezien. Of erger: geen van beide.

Er is een pijn die moeilijk uit te leggen is. Niet omdat hij zeldzaam is – integendeel. Maar omdat hij vaak zo genormaliseerd is dat je ‘m pas doorhebt als je al helemaal uitgeput bent: de pijn van emotioneel tekort.

Want wat heb je aan een partner die je doorgrondt maar niet liefheeft? Of die wél van je houdt, maar nooit écht ziet wie je bent? En wat doet het met je als je jarenlang in een relatie zit waarin je eigenlijk geen van beide krijgt – geen liefde, geen erkenning. Alleen maar leegte. Frictie. Verwarring. Of stilte.

De meeste mensen denken dat ze die patronen ‘gewoon’ pech hebben in de liefde. Maar dit leer je niet in één foute relatie. Dit leer je al veel eerder. Thuis. Op school. In je allereerste verliefdheid. In hoe je ouders op je reageerden als je je emoties toonde, ruimte innam, ingewikkeld deed. Daar ontstaat het: dat je je gaat vormen naar wat nodig is om te blijven. Om bevestigd te worden. Om het te overleven.

En dus leer je performen. Pleasen. Of verdwijnen.

Gezien worden, maar niet geliefd

Er zijn mensen die alles van je weten. Hoe je koffie drinkt. Waar je littekens zitten. Wat je triggers zijn. Ze hebben je door. Maar ze raken je niet. Ze kijken naar je zoals je een schilderij bekijkt: observerend, analyserend, afstandelijk.

Ze kennen je verhaal, maar ze houden niet van de hoofdpersoon.

En dat komt binnen. Want gezien worden zonder liefde is geen erkenning. Het is dissectie. Je wordt uitgekleed, maar niet vastgehouden. Je bent transparant, maar niemand blijft hangen om iets op te vangen.

Mensen die dit kennen, hebben vaak geleerd dat je bestaan op zich al ‘te veel’ is. Dat het laten zien van je binnenwereld leidt tot kou, niet tot nabijheid. En dus trek je je terug. Je wordt voorzichtig. Of harder. Of sarcastisch. Maar vanbinnen denk je: misschien is het beter als niemand me écht ziet.

Geliefd worden, maar niet gezien

Dan de andere kant. Degene die zegt dat hij van je houdt, alles voor je over heeft, je op handen draagt. Maar je voelt je alsnog... leeg. Omdat die liefde niet doordringt tot waar het er écht toe doet.

Je mag bestaan – maar alleen als je niet te moeilijk doet. Niet te verdrietig bent. Niet te veel vraagt. Je krijgt affectie, maar alleen voor de versie van jezelf die het makkelijk maakt voor de ander. Je lacht, en daar houden ze van. Maar je boosheid? Je trauma’s? Je twijfels? Die worden weggemoffeld. Afgezwakt. Afgeketst.

En dat is geen liefde. Dat is projectie. Idealisering. En uiteindelijk: afwijzing van je volledige zelf.

Je voelt je dan als een mooie vaas in een vitrine. Mooi om naar te kijken, maar niemand pakt je vast.

Niet gezien. Niet geliefd.

En dan is er nog die laatste variant. De stilste. De dodelijkste. Die waarin je er simpelweg niet toe doet. Waar je in huis bent, maar niet bestaat. Waar niemand je echt aankijkt. Waar je gevoelens genegeerd worden. Waar je je eigen bestaan bijna begint te betwijfelen omdat niemand het ooit écht bevestigd heeft.

Mensen in deze dynamiek hebben vaak al vroeg geleerd om te verdwijnen. Om niet lastig te zijn. Ze passen zich zo goed aan dat zelfs zijzelf vergeten wie ze zijn. En dat is gevaarlijk. Want hoe kun je dan ooit voelen wat je nodig hebt, laat staan erom vragen?

Waarom we blijven

Omdat we hopen. Omdat we gewend zijn geraakt aan kruimels en geleerd hebben dat we daar dankbaar voor moeten zijn. Omdat ons systeem zegt: misschien als ik dit nog even volhoud, komt het goed.

En omdat het pijnlijker is om te erkennen dat we niet krijgen wat we nodig hebben, dan om door te ploeteren in een situatie die al te vertrouwd voelt.

Maar die vertrouwdheid is geen bewijs van veiligheid. Het is een echo uit je jeugd. En zolang je die niet doorbreekt, blijf je hunkeren naar bevestiging op plekken waar je eigenlijk alleen maar leegloopt.

Hoe kom je eruit?

Door je waarheid onder ogen te komen. En dat begint vaak met deze simpele, pijnlijke vraag:

Wat heb ik allemaal moeten doen of verstoppen om “lief” gevonden te worden?

Daar zit je werk. Niet in nóg meer aanpassen. Niet in nóg harder je best doen om gezien te worden. Maar in jezelf weer wíllen zien. En jezelf weer leren liefhebben – ook die kant die vroeger te veel, te luid, te ingewikkeld was.

Soms betekent dat dat je afscheid moet nemen. Van relaties. Van dynamieken. Van oude versies van jezelf. Soms betekent het dat je grenzen moet gaan trekken op plekken waar je altijd flexibel was. En dat doet pijn. Maar het is het begin van herstel.

Wat je verdient

Een relatie waarin je niet hoeft te kiezen tussen óf gezien worden óf geliefd zijn.

Een verbinding waarin iemand naar je kijkt en denkt: ja, alles aan jou mag er zijn. Ook je rommel. Ook je licht. Ook je donker.

En als die ander er (nog) niet is? Dan begin je zelf. Niet met jezelf afwijzen, maar met jezelf serieus nemen. Je verdriet. Je grenzen. Je verlangens. Je behoefte aan erkenning.

Want je bent niet te veel. Je bent niet te ingewikkeld. Je bent niet stuk.

Je bent alleen te lang omgegaan met mensen die niet wisten hoe ze echt moesten kijken. En dat zegt niets over jouw waarde.