Emotionele volwassenheid: het gaat niet om leeftijd, het is een keuze

Emotionele volwassenheid heeft niks te maken met hoe oud je bent. Ik heb 22-jarigen gecoacht die zichzelf tot op het bot doorzien en verantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag. En ik heb 52-jarigen tegenover me gehad die nog steeds met hun vingertje wijzen en “ja maar hij/zij begon!” roepen.

Emotionele volwassenheid is niet iets wat je automatisch krijgt als je genoeg verjaardagskaarsjes hebt uitgeblazen. Het is een spier die je moet trainen. En als je dat niet doet, blijf je reageren als dat gekwetste kind van vroeger. Of je het nu doorhebt of niet.

Hoe ziet emotionele volwassenheid eruit?

Emotioneel volwassen zijn betekent dat je niet steeds de buitenwereld nodig hebt om je oké te voelen. Dat je je emoties kunt dragen zonder ze meteen weg te zuipen, weg te relativeren of op iemand anders te projecteren.

Het betekent dat je grenzen stelt zonder schuldgevoel. Dat je sorry kunt zeggen zonder jezelf te verliezen. Dat je het ongemak aankijkt in plaats van het te vermijden met drama, afleiding of schuldverschuiving.

Het is: niet altijd gelijk willen hebben. Niet steeds willen winnen. Niet vechten om te bewijzen dat jij de ‘goede’ was in het verhaal.

Maar wat het vooral is?

Radicale verantwoordelijkheid.Niet in de zin van: alles is jouw schuld. Maar wel: alles is jouw verantwoordelijkheid.

Jij bent verantwoordelijk voor hoe je omgaat met wat je is overkomen. Voor hoe je reageert op triggers. Voor wat je doet met je pijn. Of je de cirkel doorbreekt, of ‘m doorgeeft.

Emotioneel volwassen worden is niet sexy

Het is niet het spirituele gepraat van “ik kies voor liefde” terwijl je ondertussen je eigen aandeel vermijdt.Het is niet de slachtofferkaart trekken omdat je ‘hooggevoelig’ bent en ‘de ander niet bij je past’.Het is ook niet de coach uithangen voor iedereen behalve jezelf.

Het is rauw werk. Binnenwerk.Je eigen shit aankijken.Niet alleen met je hoofd, maar ook met je hart, je lijf, je darmen, alles.Het is je triggers onderzoeken in plaats van je partner kapot analyseren.Je verslavingen zien voor wat ze zijn: vluchtpogingen.En het lef hebben om te blijven staan als je systeem roept: “REN!”

Je hoeft niet verlicht te zijn. Je hoeft geen perfecte versie van jezelf te worden.

Maar je moet wél bereid zijn om je eigen patronen aan te kijken. Om niet meer weg te rennen bij jezelf.

Emotionele volwassenheid is geen eindpunt — het is een keuze. Elke dag opnieuw.

Om het anders te doen. Om het moeilijke niet uit de weg te gaan. Om jezelf serieus te nemen, ook als niemand anders dat ooit deed.