De moed om te blijven

Ik schreef een column voor Salt Magazine. En omdat veel mensen reageerden op deze uitgave, knal ik hem nu ook hier neer:)

Als ik denk aan de gemiddelde Salt‐lezer, dan zie ik iemand voor me met bergschoenen, een kompas in de linkerhand en een gezonde dosis heimwee naar het onbekende.

Iemand die het heel normaal vindt om in z’n eentje over de Chinese hoogvlakte te fietsen of zich in het holst van de winter terug te trekken in een houten hut in Noorwegen.

Niet voor de foto of het applaus. Maar omdat het leven daar, in de kou, in de stilte, in de leegte, eindelijk weer klopt.

Ik heb daar altijd bewondering voor gehad. Die manier van leven vraagt lef.

Lef om het bekende even achter je te laten. Lef om niet voor de veilige route te kiezen.

En lange tijd heb ik ook gedacht dat dát is wat moed betekent.

Tot ik merkte dat er een hele andere vorm van moed bestaat. Eentje die veel minder heroïsch oogt. En eerlijk gezegd ook veel ongemakkelijker voelt.

Moed als het vermogen om te blijven.

Om te blijven, terwijl alles in je lijf juist zegt: “ga”.

De moed om het wel te zeggen, terwijl je weet dat het gedoe oplevert.

De moed om níet terug te vallen in een oud patroon, ook al voelt dat op de korte termijn veiliger.

De moed om toe te geven dat je bang bent, in plaats van het weg te redeneren of op iemand anders af te reageren.

We zoeken moed graag in het uitzonderlijke. In het grootse.

Maar in werkelijkheid zit het volgens mij in het gewone.

Niet in de retreat in Costa Rica, maar in hoe je reageert op een dinsdagavond wanneer je partner een gevoelige snaar raakt.

Niet in het nemen van afstand, maar in het durven blijven, juist wanneer het ongemakkelijk is.

Ik moet eerlijk zijn: vluchten is voor mij jarenlang makkelijker geweest dan blijven.

Ik ging liever nóg dieper de analyse in, nóg meer plannen maken, nóg een gesprek voeren met mezelf, dan simpelweg zeggen: “dit doet pijn”.

En dan erbij blijven. Zonder drama. Zonder eindconclusie. Gewoon blijven.

En dat is precies waar moed over gaat.

Niet weten wat de uitkomst wordt, maar tóch bewegen.

Niet zeker weten of iemand je begrijpt, maar het tóch uitspreken.

Niet wachten tot je je er klaar voor voelt, maar het tóch doen.

Ik dacht vroeger altijd dat moed iets was dat je vóelt en dán pas in actie kunt komen.

Dat je eerst vertrouwen opbouwt, en dán een grens trekt.

Dat je eerst geen angst meer voelt, en dán pas mag bewegen.

Maar het werkt precies andersom.

Moed ontstaat dóór te doen.

Vertrouwen ontstaat dóór te bewegen.

Je kunt wachten op het perfecte moment, maar dat komt niet.

Wat wél komt, is dat moment waarop je denkt: ik ben het zat om mezelf klein te houden of in dit oude patroon te blijven.

En dan is er eigenlijk maar één optie: het tóch doen.

Met trillende benen. Met klamme handen. Met je hart in je keel.

Moed is niet dat je geen angst voelt.

Moed is dat je bang bént, maar je laat je er niet meer door regeren.

Daar krijg je geen mooie Instagram-quote voor.

Het is oefenen. Elke dag opnieuw.

Soms ga je op je bek. Soms doe je het half. Soms doe je het te hard.

Maar dat is óók moed.. dat je het daarna opnieuw probeert.

Als ik eerlijk ben, had ik geen lange to-do-lijst nodig om dingen te veranderen in mijn leven.

Ik had niet nóg meer inzicht of nóg een analyse nodig.

Ik had moed nodig.

En die kwam pas toen ik stopte met wachten of het ooit makkelijker zou voelen.

Dus de vraag die ik mezelf nu stel is niet: wat moet ik nog allemaal uitzoeken of voorbereiden?

Maar: wat weet ik eigenlijk al lang en durf ik gewoon nog niet te doen?

Als ik het op die manier bekijk, dan is moed niet iets wat je hebt of niet hebt.

Het is iets wat je kiest. Elke dag opnieuw.

Blijf ik hangen in wat veilig voelt?

Of sta ik mezelf toe om iets nieuws toe te laten.. ook als het ongemakkelijk is?

Volgens mij is dat uiteindelijk de meest radicale vorm van leven.

Niet wegvluchten.

Niet wachten tot je er klaar voor bent.

Maar blijven, voelen en tóch kiezen.

En ja, daar is moed voor nodig.

Gelukkig is dat precies wat we in ons hebben.