Moed is geen spierballen verhaal

Als je “moed” googelt, krijg je heldenverhalen.

Mensen die radicaal hun leven omgooien. Alles achterlaten. Grenzen verleggen.

Alsof moed pas telt als het zichtbaar is. Als anderen kunnen zeggen: wauw, wat dapper van je.

Maar dat is niet de moed die ik van dichtbij ken.

De moed die ik zie in mijn praktijk. In mezelf.

Die ziet er anders uit. Veel minder glamoureus.

Moed is: Iemand die zichzelf weer oppakt na de derde paniekaanval in een week.

Die ene cliënt die eindelijk 'nee' zegt tegen haar moeder.

Iemand die toegeeft dat hij het niet meer weet en daar niet meteen een oplossing voor verzint.

Een vrouw die na jaren in een toxische relatie zegt: ik ben er nog, en ik ga het anders doen.

Of iemand die wéér een dag niet naar haar ex appt, ook al gillen haar zenuwen om bevestiging.

Dat is moed. Niet spectaculair. Wel écht.

Moed is gaan, ook als je het niet zeker weet

Wat ik vaak zie (en zelf ook lang deed): wachten.

Wachten tot het goede moment. Tot het voelt alsof het veilig is.

Tot je er klaar voor bent.

Maar dat moment komt niet.

Of het komt pas nadat je een stap hebt gezet die je doodeng vond.

Moed is geen voorwaarde. Het is een gevolg.

Je bouwt het onderweg.

En soms loop je trillend. Bibberend. Met kramp in je buik.

Maar je loopt.

Moed begint met toegeven dat je iets anders wil

Dat is waar het echt begint. Niet bij de actie, maar bij de eerlijkheid:Ik wil dit niet meer.Ik wil het anders.Ik wil niet nóg een jaar zo leven.Ik wil stoppen met pleasen. Vluchten. Saboteren. Wachten.

En dan... de keuze maken.

Niet perfect. Niet groots. Gewoon: kiezen.Iets zeggen. Iets stoppen. Iets proberen.

Je hoeft het niet goed te doen.

Je hoeft het niet hardop te roepen.

Je hoeft alleen op te dagen. Voor jezelf.

Moed is kiezen zonder garantie

En dat is het moeilijkste.

Dat je niet weet hoe het afloopt.

Of iemand blijft.

Of je genoeg geld hebt.

Of je het trekt.

Maar ergens voel je: ik ben niet meer oké met hoe het nu is.

Dat gevoel is geen probleem.

Dat gevoel is je startpunt.

Wat ik wil dat je onthoudt:

Moed is niet per se groots.

Moed is dat stille “ik doe het toch”.

Het is zeggen: ik ben het waard om dit anders te gaan doen.

Niet morgen. Niet als het makkelijker wordt.

Vandaag.